પ્રકરણ ૮ . શૂલપાણિ વ્યંતર
(3)
દેવાર્ય એકલા ઊભા હતા શૂલપાણિની સામે . શૂલપાણિ ગુસ્સામાં હતો . પૂજારીએ દેવાર્યને ટેકરી છોડવાનું કહ્યું એ વખતે દેવાર્ય કાઉસગ્ગ છોડીને ચાલવા માંડશે એવું શૂલપાણિને લાગ્યું હતું . દેવાર્ય હલ્યા નહીં તે જોઈને શૂલપાણિને ખોટું લાગ્યું હતું . એણે દેવાર્યને બોધપાઠ ભણાવવાનું નક્કી કર્યું . અંધારું થતાવેંત શૂલપાણિએ હેવાનિયત દેખાડવાનું શરૂ કર્યું .
દેવાર્યને એકદમથી જ , ઘનઘોર અટ્ટહાસ્ય સંભળાયું . દોઢસો મણનો તગડો શ્વાન જોરજોરથી ભસતો હોય એવો ભયાનક ઘુરઘુરાટ હતો . ગળું ફાડીફાડીને પિશાચ ચિલ્લાઈ રહ્યો હતો . કાનના પડદા ચીરી દે , છાતીના ધબકારા અટકાવી દે એવો રૌદ્રનાદ . ધરતીનું પડ ફાટી રહ્યું હોય એવો જ અહેસાસ થાય . જોકે , દેવાર્ય પર ઘટના તત્ત્વની અસર જ થતી નહોતી . ડાકલા વાગતા વાગતા અટકી પડે એ રીતે ભૂતિયા પડઘા શમી ગયા .
અને તરત હાથી આવી પડ્યો . તોતિંગ કિલ્લા જેવું શરીર હતું , પથ્થરના થાંભલા જેવા પગ હતા . રાક્ષસી અજગર જેવી જાડી એની સૂંઢ હતી . હાથીએ દેવાર્યને હડસેલો માર્યો હતો , સૂંઢની ભીંસમાં લીધા હતા . દેવાર્ય જીવતા ન બચે એવો હાથીનો દાવ હતો . હાથીને નિષ્ફળતા મળી . હાથી પાછો ફર્યો .
અને પછી એક પિશાચ પ્રગટી નીકળ્યો હતો . એ ભારે ડરામણો હતો . કાળોમસ ચહેરો . લાંબા તીક્ષ્ણ દાંત . આગભરી આંખો . ક્રૂરાતિક્રૂર દેખાવ . દેવાર્યને એ સહેજ પણ ડરાવી ન શક્યો . એ જતો જ રહ્યો , હારીને .
અને એક મોટો સાપ આવી ચડ્યો . એના ફૂત્કારમાં આગના લબકારા હતા , વંટોળિયાનો વેગ હતો , ઝેરીલો ધોધ હતો . સાપે ઉગ્ર ડંખ દીધા , દેવાર્યના ગળે આંટી ભીંસીને એમના શ્વાસ રોક્યા , લાંબી પૂંછડીથી ચાબુક જેવા ફટકા માર્યા . દેવાર્ય ટસના મસ ન થયા . સાપ નિષ્ફળ નીવડ્યો . એ અલોપ થઈ ગયો .
અટ્ટહાસ્ય , હાથી , પિશાચ અને સાપના અવાજ સૂમસામ રાતે ગામનાં ઘરોમાં પહોંચ્યા હતા . દેવાર્ય અવિચલ રહ્યા હતા .
છેવટે દેવાર્યના દેહમાં પીડા જાગી હતી . દેવાર્ય નિશ્ચલ હતા . પણ આ પીડામાં નિશ્ચલ રહેવું આસાન નહોતું . શરીરમાં સાત જગ્યાએ શૂલપાણિએ શૂળ ભોંકી હતી . મસ્તકમાં . આંખમાં . કાનમાં . નાકમાં . દાંતમાં . હાથપગના નખોમાં . પૂંઠમાં . શૂલપાણિને આ શું સૂઝ્યું હતું ? દેવાર્યે એનું શું બગાડ્યું હતું ? આ એકતરફો દ્વેષ હતો . દેવાર્ય ચલિત નહોતા થઈ રહ્યા એ દેવાર્યની સમતા હતી પણ શૂલપાણિને એ સમતા સમજાઈ જ નહીં . શૂળની પીડા અત્યંત તીક્ષ્ણ હતી . દેવાર્યની જગ્યા બીજું કોઈ હોત તો એના પ્રાણ નીકળી જાત . પણ દેવાર્ય એકમેવાદ્વિતીય હતા . એમના ચહેરા ફૂલ જેવું સ્મિત રમતું જ રહ્યું .
શૂલપાણિના હથિયાર ખૂટી પડ્યા . એ થાકીને અવાચક થઈ ગયો . દેવાર્યનું દેહબળ અને મનોબળ આવું પ્રચંડ હશે એવી એને કલ્પનાય નહોતી . એને લાગ્યું કે પોતે ઘણીમોટી ભૂલ કરી છે . જેનામાં આવું સહન કરવાની શક્તિ હોય તે આક્રમણ કરે તો કેવું કરે ? શૂલપાણિએ વિચાર્યું . એ દેવાર્યના પગમાં પડ્યો . (ક્રમશઃ)
Leave a Reply